A fase de vóo no salto de lonxitude

A técnica no salto de lonxitude está constituida por catro fases diferentes, entre elas a fase de carreira, a cal xunto ca batida contitúe á base do salto. Por outro lado coñecemos a fase de batida, que é a fase que transforma a carreira en salto. Deseguido desenvólvese a fase de suspensión ou vóo, onde existen tres técnicas distintas para superar esta fase e por último, a fase de caída ó foso. 

Non obstante, agora mesmo imos a centrarnos na fase de suspensión, como xa dixen anteriormente, esta fase ten tres técnicas distintas á hora de superala. 

Pois ben, temos unha primeira técnica que se coñece como a técnica natural. Consiste en unir a perna coa que batimos á perna libre durante a suspensión do salto, desta forma, a traslación efectúase como se o/a atleta fixérao sentado. Esta técnica é normalmente para saltos de pouca lonxitude, é dicir para todos aqueles que se inician neste ámbito. Non obstante, sempre hai excepcións.

A segunda técnica á que facemos referencia á hora de desenvolver a fase principal no salto de lonxitude é a técnica de suspensión. Unha vez rematemos o despegue, o que coñecemos como a perna libre reláxase e colócase a mesma altura que á perna coa que batemos. Deste xeito, os brazos irán por encima da nosa cabeza, ademais de presentar unha pequena flexión acompañados da flexión dorsal do tronco, para así realizar de xeito seguido unha inversión da posición para prepararnos pra caída. Nos seguintes enlaces, poderemos observar múltiples exemplos de atletas profesionais que desenvolven esta técnica nas finais de salto de lonxitude nos pasados xogos olímpicos 2020. 

Minuto 10:04:  

Tyra Gittens desenvolve o salto de técnica de extensión cunha lonxitude de 6:30 m. 

Minuto 11:08, Brittney Reese;  tamén desenvolve o salto coa técnica de extensión cunha lonxitude de 6 metros e 60 centímetros. 

Minuto 9:02

Thobias Montler nos xogos olímpicos Tokio 2020, tamén se preparou para realizar este salto coa  técnica de extensión, superándoa con grandes dotes cun total de 8,08m.

Por último, topámonos ca última técnica, coñecida como técnica de paso ou técnica de tixeiras. Neste sistema o atleta é como se seguira correndo na fase aérea, e en función dos "pasos" que dea no aire denominarémolo como salto de 2 e medio ou 3 e medio. 

Para efectuar o que chamamos medio, o atleta recolle a perna libre e moi flexionada leva hacia adiante, semiextendéndoa hacia a horizontal e aproximadamente á mesma altura cá perna de batida. Para poder ter o equilibrio durante a fase de vóo os brazos realizan rotacións a nivel da articulación do hombro e en sentido de adiante a atrás. Accións que irán coordinadas co movemento das pernas.  Da igual os pasos que cada atleta dea no aire, pois toda secuencia finaliza coa flexión do tronco hacia diante sen baixar as pernas. 

Varios exemplos de diferentes atletas: 

Ivana Spanovic (minuto 28:37) y Ese Brume ( minuto 32:58)  atletas do salto de lonxitude feminino desenvolveron a técnica do salto de tixeiras na competición dos xogos olímpicos de Tokio 2020.

Juan Miguel Echevarría: salto coa técnica de tixeiras con 3 tixeiras e media desenvolvendo unha lonxitude de 8 m aproximadamente.

Eusebio Cáceres: salto de lonxitude coa técnica de tixeiras con 3 tixeiras e media cunha lonxitude de 7, 96m

Kristian Pulli: salto técnica de tixeiras con 3 tixeiras e media e unha lonxitude de 7 m e algo

Aínda que todos os atletas están altamente capacitados, moitas veces hai casos de saltos nulos, e isto moitas veces é porque sobrepasan a tabla de batida, varios exemplos: 

Tajay Gayle: salto coa técnica de tixeiras ( nulo).

Huang: salto coa técnica de  tixeiras con 2 tixeiras e media (nulo)

Filippo Randazzo: salto técnica de tixeiras con 2 e media (nulo)