A fase de vóo no salto con pértiga.

 SALTO CON PÉRTIGA 

Unha das catro probas de saltos que coñecemos é o salto con pértiga, un salto que se diferencia do resto porque ten como obxectivo superar unha barra transversal posicionada a gran altura coa axuda dunha pértiga flexible (de aí o nome da proba). 

Desde un comezo, esta competición é simple de explicar. Comeza cunha carreira previa onde o atleta posiciona a súa pértiga para fijala a continuación no cajetín,  nese mesmo instante comeza co despegue,  clavando a pértiga na caixa e executando un salto de xeito que suxeita con moita forza a pértiga coa axuda de ambas mans, desta forma a garrocha flexiónase e axuda a atleta a comezar coa fase de voo, onde o movemento provoca que a pértiga recupere a súa posición inicial, impulsando a atleta cara arriba e axudándoa a sobrepasar a barra, ó mesmo tempo que se alonxa dela xirando o corpo para caer nunha boa posición na colchoneta.

Poderemos observar unha boa explicación da competición no seguinte vídeo:

Pois ben, se nos concentramos na fase aérea que desarollan estas tres profesionais unha vez xa apousaron a pértiga no cajetín e comezan a fase de voo é neste caso bastante diferentes entre sí, pois dentro das diversas fases que hai nesta competición, dentro da fase de vóo concéntrase unhas fases previas, onde se conglomeran as fases L, J e I. Reciben este nome, porque a posición que desarrollan estas atletas fan unha significante copia destas letras.

Se nos concentramos na primeira atleta, podemos observar estas tres fases aéreas, a cal inverte o corpo, ao tempo que desarrola a L  flexinando a cadeira e extendendo as pernas; para así a continuación desarrollar unha extension de cadeira desenvolvendo a J e rematando coa extension de cadeira, cuello, tronco e pernas concluíndo coa I.  

 De xeito continuado, podemos observar a atleta 2, a cal non chega a desarrollar ningunha das fases aéreas de forma continuada e mantida. Xa que non podemos apreciar nin o desarrollo da L, xa que non extende as pernas ó mesmo tempo que flexiona a cadeira, tampouco podemos captar a J, xa que non chega a estirar a cadeira, e intenta pasar directamente  ó xiro do corpo directo para sobrepasar a barra. Polo que podemos pensar que non foi capaz de desarrollar un bo salto por non seguir o paso das fases.

Para concluír, a atleta 3:  non chega tan sequera a sobrepasar a barra, como a segunda atelta a cal consigue chegar a ela pero non sobrepasala. Esta, non desarolla as fases aéreas, senón que á hora de flexionar a cadeira e facer unha extensión de pernas ó mesmo tempo que inverte o corpo, esta encolle as pernas consigo, causándolle un salto erróneo, ou non apto para esta gran altura.